අම්මා සහ චින්නම්මා එදිරිව අප්පච්චි සහ බාප්පොච්චිලා



අම්මා මැරුණාම චින්නම්මා හිතුවේ මහම්මා වෙන්ටය. ඒත් උන්දෑට සිද්ද වුනේ මහ උළුගෙයි උළු ගණන් කරන්ටය. ඇපීලක් දමා එලියට ඇවිත් සමා බජනයක් ලබා ගන්ට පුලුවන් වේදැයි කියන්ට තවම වේලාසන වැඩිය. දැනට නම් චින්නම්මා කම්බස්ය.

එහේ එහෙම උනාට මෙහෙ වෙනස්ය. මොකද කියනවා නම් අපි හරි වෙනස් ජාතියක් නිසාය. අප්පච්චි මැරුණාම පුතාලා අප්පච්චි වල දාන්ට කතා කරන අතරේ බාප්පොච්චිලා රටෙනුත් පැන ගියෝය. ඒ ටික දවසකටය. අප්පච්චිගේ මිනිය කරේ තියාගත්තු උන්දෑලා ඒක වෙන්දේසි කොර කොර රට වටේ ඇවිදින කොට අප්පච්චිටත් තමන් මලා කියලා අමතක වෙලාය. බාප්පොච්චිලාත් අලුත් පණක් ලැබුවා වාගේ ආපහු ඇවිත් අප්පච්චි වටේ කැරකෙන ගමන් අප්පච්චිටත් කෙලලා මහප්පච්චිලා වෙන්ට තනනවාය. ඒ අතරේ  අප්පච්චිගේ තැන ගන්ට බාප්පොච්චිලා විතරක් නෙවේ, පුතන්ඩියාත් හටන් කොරනවාය.

ඔය අව් අස්සේ මාමණ්ඩී , අප්පොච්චි එක්ක හවුලක් දායිද කියලා හිටන්  සැකය. එහෙම වුනොත් නම් රටට අබ සරණය. අනික ඉතින් එහෙම නොවුනා කියලාත් අබ සරණම තමාය.

ඔය කවුරු මොනවා කලත් අපිට වෙනසක් නැතිය.  අපිට ඕනෑ හාල්ය. අපි දැන් ඉන්නේ දෙයියන්ගේ හාල් කැවිලා වගේය. . ඒ  ඩඩ්ලිගේ හාල් ගිනි ගණන් නිසා ය.  ඩඩ්ලිගේ හාල් වල ගණන් හැටියට අපිට කන්ට වෙන්නේ එක්කො දෙයියන්ගේ හාල්ය. එහෙම නැත්තන් ක්‍රෝටන් කොළය.ඔය දෙකම නැත්නම් කනේරු ඇටය.